Ένα από τα πράγματα που μου λείπει από την εφηβεία μου είναι το πως δενόμουν με την καλή μουσική. Ως ένας άνθρωπος που προσπαθώ να ακούσω όσο το δυνατόν περισσότερα συγκροτήματα γίνεται, μου φαίνεται δύσκολο πλέον να δεθώ και αγαπήσω κάποιο. Για παράδειγμα στην καραντίνα δέθηκα πολύ με τους Pelican. Αλλά σε μεγάλο βαθμό σε επηρεάζουν οι συνθήκες και στην καθημερινή ρουτίνα είναι δύσκολο να βιώσεις το ίδιο έντονα συναισθήματα και να δεθείς με καλλιτέχνες.
Στα σχολικά μας χρόνια χωρίς τόσο γρήγορο και προσβάσιμο Ίντερνετ, χωρίς Spotify, ακούγαμε αλλιώς μουσική. Μαθαίναμε από φίλους, μπαίναμε Youtube, ψάχναμε. Εκείνη την εποχή λοιπόν το συγκρότημα που όλη η γενιά μας άκουγε ήταν οι Linkin Park. Ήταν αυτοί που ισορρόπησαν ανάμεσα στο pop και το hip-hop, αλλά ταυτόχρονα μας έβαλαν και στο metal. Ήταν εθιστικοί και ταυτόχρονα σκληροί.
Αυτό που εγώ μπορούσα να ξεχωρίσω ήταν ότι ο καταλύτης τους δεν ήταν άλλος από τον Chester Bennington. O Chester ήταν ο άνθρωπος που όλοι αγαπήσαμε, όλοι κλάψαμε μαζί του, όλοι ουρλιάξαμε στα ξεσπάσματά του. Το τρομερό με τον Chester ήταν το πως ξεχώριζε ως προσωπικότητα. Ανέκαθεν αυτό που έλεγα για τους Linkin Park ήταν ότι όλοι μου έμοιαζαν λίγο αδιάφοροι εκτός του Chester και του Mike.
Ειδικά ο πρώτο είχε το ταλέντο του να απογειώνει κάθε συγκρότημα που βρισκόταν. Δεν ξέρω πως θα ήταν οι Linkin Park χωρίς εκείνον. Οι Dead by Sunrise πάτησαν στην εξαιρετική φωνή του. Οι Stone Temple Pilots απογειώθηκαν με εκείνον στα φωνητικά. Είχε την προσωπικότητα και τη δυναμική να κάνει τους πάντες καλύτερους. Όταν ο Chester αυτοκτόνησε στις 20 Ιουλίου του 2017, όλοι παγώσαμε. Είναι μια απώλεια που ακόμα και σήμερα έχει μείνει νωπή στη μνήμη μας. Έχω γράψει πολλά και σε αυτό το Unstable Show.
Το κεφάλαιο Linkin Park
Το πόσο μας επηρέασαν ως δίσκοι τα Hybrid Theory και Meteora είναι δεδομένο. Μιλάμε για δύο αριστουργήματα που δύσκολα μπορούν να ξαναβγούν. Δύο δίσκοι που βγήκαν στην εποχή κυριαρχίας του nu metal προσθέτοντας όμως και ένα alternative στοιχείο που έλειπε από το είδος. Άλλοι hip-hopιζανε περισσότερο, άλλοι πατούσαν πιο πολύ στο metal παρά τα beats και τις λούπες. Οι LP όμως πάντρευαν τα πάντα αρμονικά και έδωσαν δύο άρτιους δίσκους χωρίς καμία μέτρια σύνθεση. Το έχει αναλύσει και ο Τζανέτος σε δικό του κείμενο εδώ.
Η πορεία τους μετά από αυτά τα δύο άλμπουμ, είναι ακόμα και σήμερα αντικείμενο ντιμπέιτ. Είναι γεγονός ότι το συγκρότημα έδωσε χώρο στην alternative πλευρά του με το Minutes to Midnight, ενώ σιγά σιγά το ηλεκτρονικό στοιχείο κυριαρχούσε στα A Thousand Suns και Living Things (που το θεωρώ πολύ καλύτερο του πρώτου). Το The Hunting Party ήταν μια πολύ ευχάριστη επιστροφή στις σκληρές φόρμες, αλλά το One More Light έδειχνε ξανά την επιστροφή σε έναν πιο pop δρόμο. Μπορώ να πω ότι είναι εύκολα ο χειρότερος τους δίσκος.
Δύο μήνες μετά το One More Light, ο Chester φεύγει από τη ζωή. Μπορούμε όλοι να καταλάβουμε το πόσο επηρέασε αυτό τους υπόλοιπους, μιλάμε για συγκρότημα που είχε μείνει με την ίδια σύνθεση για πάρα πολλά χρόνια. Το πλέον λογικό ήταν για όλους να θρηνήσουν, να πάρουν τον χρόνο τους, να σκεφτούν, να ηρεμήσουν. Ανά τα χρόνια μαθαίναμε πως ο Shinoda με διάφορα μέλη δουλεύανε πάνω σε νέα μουσική, αλλά ήταν μόνο κάποιες ιδέες.
Οι ειδήσεις από το στρατόπεδο των LP δεν ήταν πολλές. Ο Shinoda μίλαγε περισσότερο και έλεγε ότι δε μπορεί να τους φανταστεί με άλλον τραγουδιστή και ότι αν τελικά συνεχίσουν με κάποιον άλλον θα πρέπει να έρθει πολύ φυσικά. Σε αυτό το σημείο βρέθηκαν το 2024.
Τα reissues που έπαιξαν τον ρόλο τους
Η πιο ευχάριστη έκπληξη όλα αυτά τα χρόνια ήρθε πέρυσι. Μέσα στα reissues για το Papercuts, μια best of συλλογή και τα 20 χρόνια του Meteora είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε δύο νέα τραγούδια με τη φωνή του Chester που υπήρχαν ως demo. Τα Lost και Fighting Myself μπορώ να πω εύκολα ότι είναι εξίσου αριστουργήματα με τα κομμάτια που ακούσαμε την εποχή 2000-2003 και μας ξύπνησαν ξανά πολλές εφηβικές αναμνήσεις. Τα είπαμε εδώ πιο αναλυτικά.
Μέσα σε όλα αυτά είδαμε ότι δεν υπήρχε συμμετοχή του Rob Bourdon, του original ντράμερ των LP, ο οποίος όπως μάθαμε και αργότερα δεν ήθελε να συνεχίσει με το συγκρότημα, δε συμμετείχε σε sessions και δεν ασχολήθηκε με τα reissues ή την προώθησή τους.
Οι Linkin Park συνεχίζουν και εγώ δεν ξέρω πως να νιώσω
Η είδηση ότι οι Linkin Park επιστρέφουν ήταν μια είδηση που έσκασε πολύ ξαφνικά στο χώρο του rock. Με νέα τραγουδίστρια την Emily Armstrong και καινούριο ντράμερ τον Colin Brittain, οι Καλιφορνέζοι έβγαλαν νέο τραγούδι, ανακοίνωσαν νέο άλμπουμ και έκαναν και ένα live που τραγούδησαν παλιές επιτυχίες. Παρ’ όλα αυτά αλήθεια δεν ξέρω πως να νιώσω με όλο αυτό.
Αφήνουμε απ’ έξω όλο αυτό το σκάλισμα παλιών δημοσιεύσεων της Armstrong με τις οποίες έγινε ιντερνετικός χαμός και μένουμε καθαρά στο καλλιτεχνικό κομμάτι. Μου άρεσε το καινούριο τους τραγούδι με τίτλο The Emptiness Machine; Πολύ. Θεωρώ πως είχε όση σκληράδα και hardcorίλα χρειαζόμασταν και ταυτόχρονα την alternative νότα που τη χρειάζομαι όταν ακούω Linkin Park.
Θεωρώ σοφή απόφαση να μη συνεχίσουν με άνδρα τραγουδιστή για να αποφευχθούν οι συγκρίσεις με τον αξεπέραστο Chester; Φυσικά. Είναι πανέξυπνη κίνηση. Οι Linkin Park έχουν προσεγγίσει άψογα το θέμα. Σου δείχνουν ότι αυτή είναι μια νέα αρχή, μια νέα εποχή για αυτό και το livestream που έκαναν ονομαζόταν From Zero. Δεν αντικαθιστούν τον Chester. Προχωράνε σε μια νέα εποχή…
Διαβάζω πολλές απόψεις αριστερά και δεξιά και θεωρώ πως όλες μα όλες είναι βάσιμες. Ακούω το γεγονός ότι πολλοί θεωρούν τον Chester την ψυχή των Linkin Park και χωρίς αυτόν δε θα έπρεπε να συνεχίσουν. Ακούω ότι όταν έφτιαξαν το συγκρότημα, είχαν άλλον τραγουδιστή. Ακούω ότι εκείνος θα ήθελε οι φίλοι του να συνεχίσουν. Μια πολύ ενδιαφέρουσα άποψη γράφτηκε από τη φίλη Yekaterina εδώ:
Όταν θες να κάνεις ένα νέο ξεκίνημα, αλλάζεις πράγματα. Όταν πέθανε ο Ian Curtis, οι υπόλοιποι Joy Division έγιναν οι New Order και από το post-punk κατευθύνθηκαν σε ολοκαίνουρια synth pop μονοπάτια όπου και εκεί διέπρεψαν καλλιτεχνικά. Οι αγαπημένοι μου We Lost the Sea για τους οποίους έχω γράψει εδώ κάποια πράγματα, αφού έχασαν τον Chris Torpy άλλαξαν εντελώς το στυλ τους και από το post-metal έγιναν μια instrumental post-rock μπάντα βάζοντας νέα στοιχεία στη μουσική τους. Αποτέλεσμα το Departure Songs να αποτελέσει έναν από τους καλύτερους post δίσκους της δεκαετίας.
Οι Linkin Park έχουν το ταλέντο να γράφουν καλά τραγούδια, ακόμα και αν πλέον δεν έχουν τον Chester να τα απογειώσει. Θα προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες, θα γράψουν πάνω στις φωνητικές γραμμές των Shinoda και Armstrong, θα αλλάξουν την προσέγγισή τους. Θα μπορούσαν όμως να συνεχίσουν με ένα άλλο όνομα ή να αλλάξουν το είδος που παίζουν; Σίγουρα.
Τελικά όμως τι είναι σωστό και τι είναι λάθος ως επιλογή; Δεν μπορώ να το απαντήσω με σιγουριά σε αυτή τη φάση. Ο θάνατος του Chester με είχε επηρεάσει πάρα πολύ και θεωρώ πως ακόμα είναι νωπές οι μνήμες από εκείνη τη μέρα του Ιουλίου. Συνεπώς δεν είμαι στη θέση των υπόλοιπων bandmates του, ούτε η άποψή μου είναι η απόλυτη αλήθεια για το τι πρέπει να κάνουν.
Αναγνωρίζω από τη μία ότι η κληρονομιά του Chester είναι πολύ βαριά και από την άλλη θέλω να συνεχίσω να ακούω τους ύμνους μίας χαμένης εφηβείας αφού στο From Zero η απόδοση των LP στα παλιά κομμάτια ήταν πολύ καλή. Νιώθω ένα ιδιότυπο μπλέξιμο και ταυτόχρονα έναν άκρατο ενθουσιασμό για το επόμενό τους βήμα. Βλέπω ότι πολλοί βρίσκονται στην ίδια σελίδα νοσταλγώντας το παρελθόν τους, τα εφηβικά τους χρόνια και τους ήχους με τους οποίους πηγαίναμε τότε στο σχολείο. Είναι ασύλληπτη η νοσταλγία του να τους βλέπεις να επιστρέφουν μετά από τόσα χρόνια.
Περισσότερα θα μπορούμε να πούμε το Νοέμβριο που θα ακούσουμε το επόμενο τους άλμπουμ και θα έχουμε βγάλει ασφαλή συμπεράσματα.
Θα τα πούμε σύντομα με κάποιο καινούριο Unstable Show…
