Κανονικά αυτό θα ήταν ένα κείμενο για το From Zero των Linkin Park. Ελπίζω να προλάβω να γράψω για το νέο τους άλμπουμ που έχω ακούσει αρκετές φορές. Ωστόσο νιώθω ότι έχω περάσει μία μέρα που θα ήθελα να μιλήσω για κάτι άλλο.
Στην ψηφιακή εποχή που ζούμε, η μουσική είναι πιο προσβάσιμη από ποτέ. Με ένα απλό search στο Spotify μπορούμε να ανακαλύψουμε, να ψάξουμε και να ακούσουμε ένα τεράστιο εύρος καλλιτεχνών. Κάποτε για πολύ γνωστά συγκροτήματα έπρεπε είτε να αγοράσεις το καινούριο άλμπουμ (που είχε κι αυτό τη μαγεία του) ή να σου το δανείσει κάποιος σε κασέτα ή αντιγραμμένη κόπια.
Έτσι έχουμε πολύ περισσότερο χρόνο και με τους αγαπημένους μας μουσικούς. Το αγαπημένο μας τραγούδι είναι πάντα εκεί. Δε χρειάζεται να το ακούσεις σπίτι στο κασετόφωνο. Ανοίγεις κινητό και παίζει σε κάθε σημείο της ημέρας σου. Η άμεση αυτή πρόσβαση σε νέα μουσική λέει πάρα πολλά και για τις νέες κυκλοφορίες βέβαια. Με μια ειδοποίηση ή προαποθήκευση, μπορείς αμέσως να ακούσεις ένα νέο δίσκο. Υπό αυτήν την έννοια η Παρασκευή που πέρασε είναι μια πραγματικά σπουδαία μέρα.
Και φυσικά γίναμε η χειρότερη γενιά
Όπως έχει φανεί και από τα αφιερώματά μου, ακούω κυρίως rock και metal και αυτή είναι η μουσική που καθημερινά ψάχνω. Ωστόσο για το hip-hop έχω πάντα ένα soft spot στην καρδιά μου και δη το ελληνικό. Είμαι μεγαλωμένος στα 90s και στα 00s και τα Ημισκούμπρια, οι TXC, οι FFC, οι ΖΝ, οι Bong da City, οι ΒηταΠεις ήταν συγκροτήματα που συνόδευσαν τα εφηβικά μου χρόνια και κατά καιρούς επιστρέφω σε αυτά να τραγουδήσω αγαπημένους στίχους και να κοπανηθώ με τα beats τους.
Κάπου εκεί βρίσκονται και τα Βόρεια Αστέρια. Μια σύμπραξη μεταξύ πραγματικά ταλαντούχων ανθρώπων. Κι αν πολλοί ξεχώρισαν τον Μικρό Κλέφτη και τον Τζαμάλ (προσωπικά μου αρέσει ο πρώτος πολύ), αυτός που έμελλε να αλλάξει το πως ακούμε μουσική ήταν τελικά ο ΛΕΞ. Πολύ ζητάγανε το σόλο ΛΕΞ και εκείνος δεν απογοήτευσε. Το Ταπεινοί και Πεινασμένοι ήταν ένας τρομερός δίσκος που κατά τη γνώμη μου αναζωογόνησε την τότε σκηνή.
Το 2XXX που ήρθε λίγα χρόνια μετά είναι ένα all time classic. Χωρίς υπερβολή ένας από τους καλύτερους ελληνικούς δίσκους ανεξαρτήτως είδους με τον ΛΕΞ να σε καθηλώνει στιχουργικά και τον Dof στην παραγωγή να σε μαγεύει. Το Μετρό λίγα χρόνια μετά, τόλμησε να πατήσει σε διαφορετικά μονοπάτια που θεωρώ πως δεν του ταίριαζαν. Και μόλις δύο χρόνια μετά G.T.K.
Ταφ γάμα κάπα ως το θάνατο λέγαμε κάποτε. Είναι πολύ νωρίς για να μιλήσω αλήθεια. Αλλά σε πρώτο άκουσμα αυτός ο δίσκος είναι καθηλωτικός. Οι παραγωγές είναι ξανά εξαιρετικές. Αλλά ο Αλέξης εδώ δεν γράφει ραπ για τα παιδιά της διπλανής πόρτας. Απογυμνώνεται ο ίδιος και μέσα από αυτή τη διαδικασία καθηλώνει και εμάς. Προσπάθησα πολλές φορές να το βιώσω, να το κατανοήσω. Είναι νωρίς ακόμα. Κάθε φορά που τον ακούω ξεχωρίζω ένα διαφορετικό κομμάτι.
Κολλάω στη Χειρότερη Γενιά, γυρνάω στην Αλήτικη Αγάπη, εντυπωσιάζομαι στο Κονιάκ, με ξετρελαίνουν οι Νυχτερίδες, ξαναβάζω το Breakdance. Θέλω πολύ καιρό ακόμα για να το βιώσω τελείως. Και ακόμα περισσότερο να το κατανοήσω, να το αγκαλιάσω, να το ακούσω για απόλαυση και όχι με την περιέργεια του καινούριου. Σχεδόν 38 λεπτά έμπνευσης, συγκίνησης, πάθους. Απελευθέρωσης. Και αυτά θα μας συνοδεύουν για πολύ καιρό ακόμα.
Η progressive συμφωνία των Opeth
Όλα αυτά τα λέω την ίδια ώρα που στο metal έβγαλαν νέο δίσκο και οι Opeth. Μετά από αρκετές ακροάσεις του ΛΕΞ, γύρισα στο The Last Will and Testament. Με τους Opeth έχουμε μια περίεργη σχέση. Ξεκίνησα να τους ακούω πριν περίπου δεκαπέντε χρόνια. Κόλλησα με το Blackwater Park, το Deliverance, το Still Life. Αριστουργήματα. Κανένας δεν συνδύασε ποτέ το progressive rock με το death metal όπως εκείνοι.
Δυστυχώς έκτοτε οι Opeth γύρισαν σε μια καθαρά 70s progressive αισθητική στα επόμενα άλμπουμ τους. Το metal στοιχείο και τα growls του Mike έλειπαν. Μελωδίες, chorus, πλήκτρα. Όλα όμορφα, αλλά έλειπε αυτό το κάτι παραπάνω. Η ανακοίνωση του The Last Will and Testament έδειξε πολλά. Αρχικά το άλμπουμ είναι μια σύνθεση που ακούγεται ενιαία. Σπάει σε εφτά παραγράφους και ένα τελευταίο κομμάτι ως κλείσιμο. Δεύτερον τα death στοιχεία επιστρέφουν.
Όταν τελείωσαν τα πενήντα λεπτά του ένιωθα εξίσου πολλά. Πρέπει να το ξανακούσω. Κάποια σημεία με εντυπωσίασαν αλλά πρέπει να τα βιώσω πάλι. Ο Akerfeldt χωρίς υπερβολή δεν έγραψε απλά ένα άλμπουμ. Έγραψε Συμφωνία. Πήρε το progressive rock που λάτρευε και το ξετύλιξε λες και έγραψε μια εγκυκλοπαίδεια για την ιστορία και την εξέλιξή του. Και όχι μόνο αυτό, αλλά οριακά περνάει από κάθε σημείο της ίδιας τους της δισκογραφίας.
Ανατολίτικα στοιχεία, πένθιμες μελωδίες, φλάουτα, εκρηκτικά σόλο, εντυπωσιακοί ρυθμοί στα ντραμς, γρήγορες εναλλαγές ύφους. Είναι σαν να ακούς τα καλά στοιχεία του Pale Communion να συναντούν την έκρηξη του Blackwater Park. Μιλάμε για μια από τις καλύτερες metal κυκλοφορίες φέτος. Και το έχω ακούσει μόλις τρεις φορές. Αλλά ειλικρινά είναι το καλύτερο τους άλμπουμ από την εποχή του Ghost Reveries και πάει μια εικοσαετία.
Και ξαφνικά ο Kendrick Lamar λέει Ηλία Ρίχτο
Κάπου το απόγευμα σκάει η απόλυτη έκπληξη. Ο Kendrick Lamar ντροπάρει εντελώς ξαφνικά έναν ολοκαίνουριο δίσκο. Δεν είμαι μεγάλος φαν του ξένου hip-hop, αλλά χάρη σε μερικούς φίλους (μεγάλο shout out στη φίλη Ye, ξέρει εκείνη), άρχισα να το εκτιμώ και να ακούω τον Kendrick και να προσέχω τις παραγωγές του. Δεν έχω ακούσει νότα ακόμα, αλλά βλέπω παντού να γράφουν για νέα κορυφή. Η ουσία όμως είναι άλλη.
Μια μέρα που θα θυμόμαστε για καιρό
Είναι τρομερό το τι μπορείς να βιώσεις με τη μουσική. Μέσα σε λίγες ώρες έχω μιλήσει με τόσο πολλούς ανθρώπους. Ανταλλάξαμε απόψεις για τον ΛΕΞ και καθένας είχε άλλο αγαπημένο τραγούδι. Αναλύσαμε κάθε δίσκο Opeth και τι στοιχεία βρήκαμε στο καινούριο, ποιο κολλήσαμε στο repeat. Ενθουσιαστήκαμε με το πόσο ξαφνικά μέσα σε όλο αυτό μας έσκασε νέος δίσκος του Kendrick.
Η μαγεία είναι ότι πλέον δεν χρειαζόμαστε το mouth to mouth να μάθουμε για αυτά. Έχουμε τις πλατφόρμες να τα ακούσουμε και τα μέσα να τα συζητήσουμε αμέσως. Γνώμη μου, ο δίσκος του ΛΕΞ θα μνημονεύεται για πολλά χρόνια. Και όλοι θα θυμόμαστε που ήμασταν όταν τους ακούγαμε, με ποιον τον συζητήσαμε, τι μας αρέσει πλέον, τι γέρασε καλά και τι όχι.
Ίσως κανένα από αυτά τα άλμπουμ να μην είναι επίκαιρο μελλοντικά. Αλλά οι εμπειρίες μένουν χαραγμένες. Θα συζητάμε για την Παρασκευή που όλοι streamάραμε τον δίσκο ενός από τους καλύτερους rappers στην ιστορία του ελληνικού hip-hop, η metal κοινότητα διχαζόταν από την κατεύθυνση των Opeth και ξαφνικά έσκασε ο πιο hot καλλιτέχνης της χρονιάς και είπε “Γεια σας, έβγαλα δίσκο”.
Για πολλούς υπάρχει μια αρνητικότητα σε όλα. Σχολιάζουν ότι ο ΛΕΞ γράφει τα ίδια και τα ίδια, ότι οι Opeth μας κορόιδεψαν με λίγα growls παραπάνω. Και it’s ok. Στα σόσιαλ μίντια θα υπάρχουν πολλοί που βλέπουν τη μαζικότητα και θα κινηθούν απέναντι απλά για να κρατήσουν μια άλλη στάση. Αυτός είναι ο ρόλος τους. Εμείς όμως θα θυμόμαστε πως συντονιστήκαμε με φίλους στις 22 Νοεμβρίου, πως όλοι μαζί ακούγαμε μουσική και παρέα τη συζητάγαμε.
Το ερχόμενο ΣΚ, αλλά και οι επόμενες ημέρες προβλέπεται πως θα έχουν μπόλικες ακροάσεις των αλμπουμ που αναφέρθηκαν. Θα τα πούμε ελπίζω σύντομα ξανά!
