Το 2024 τελείωσε και σιγά σιγά μπαίνουμε στο φινάλε των αφιερωμάτων για τα καλύτερα της χρονιάς κλείνοντας με τις ελληνικές κυκλοφορίες που μπήκαν στα αγαπημένα μου. Προτίμησα να δώσω λίγο χρόνο στα συγκεκριμένα άρθρα αφού συμπεριέλαβα και κυκλοφορίες του Δεκεμβρίου που ήθελα να ακούσω, να αξιολογήσω και να μιλήσω για αυτές πιο εμπεριστατωμένα.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω πολύ τους καλλιτέχνες που κοινοποίησαν το πρώτο μέρος του αφιερώματός μας στο Facebook και στο Instagram και να ενημερώσω ότι ετοιμάζουμε κάτι πολύ όμορφο με κάποιους εξ αυτών. Πάμε λοιπόν να δούμε ακόμα δέκα άλμπουμ ελληνικών συγκροτημάτων που αγάπησα το 2024 και όπως πάντα σας επισημαίνω τα social media και τις σελίδες τους στο Spotify για να τους ακολουθήσετε και να τους ακούσετε!
Mother of Millions – Magna Mater
Είδος: Progressive Metal
Οι Mother of Millions είναι μαζί με τους Khirki τα δύο συγκροτήματα που ξεχώρισα περισσότερο φέτος. Έχοντας ζήσει τους Αθηναίους live πρέπει να πω ότι έζησα μια μοναδική εμπειρία, ωστόσο ακόμα μεγαλύτερη ήταν το νέο τους άλμπουμ. Ανέκαθεν έγραφαν εξαιρετική μουσική (θεωρώ το Rome ένα από τα πιο ανατριχιαστικά τραγούδια της ελληνικής σκηνής στιχουργικά και μουσικά), αλλά το Magna Mater κεφαλαιοποιεί την επιτυχία τους.
Μετά τις πρώτες ακροάσεις ήμουν σίγουρος ότι είχαμε ξεκάθαρα το magnum opus της μέχρι τώρα πορείας τους. Το εκπληκτικό εισαγωγικό Inside, το κολλητικότατο Feral, το ομώνυμο που κινείται σε πιο αργό tempo, το Irae που αποτελεί μια από τις κορυφαίες συνθέσεις της χρονιάς, το μελωδικό Halo, αυτός ο δίσκος είναι γεμάτος κομματάρες. Με έναν ιδιαίτερο τρόπο, οι Mother of Millions έγραψαν τον πιο σκληρό, τον πιο πολυσυλλεκτικό, τον πιο συναισθηματικό και ταυτόχρονα τον καλύτερο τους δίσκο.
Ό,τι και να πούμε για αυτό το progressive αριστούργημα, η αλήθεια είναι ότι δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αντίστοιχα άλμπουμ του εξωτερικού. Τα ξεπερνάει πολύ εύκολα και κάνει τον χώρο του προοδευτικού rock και metal να κοιτάξει προς την μεριά τους και να αντλήσει έμπνευση από έναν δίσκο γεμάτο καταπληκτικές ιδέες, υπέροχο παίξιμο και συγκλονιστικές ερμηνείες από τον Γιώργο Προκοπίου.
Leftover Bullets – Flower
Είδος: Hard Rock
Πάμε προς Θεσσαλονίκη και συναντάμε τους Leftover Bullets πιστούς στο ραντεβού τους με νέο δίσκο. Μου είχε λείψει να ακούσω λίγο δυνατό ελληνικό hard rock και το Flower κάλυψε απόλυτα την ανάγκη μου. Με αρκετές επιρροές από τα 80s και τα 90s, αλλά με παίξιμο που καλύπτει επιταγές του σύγχρονου ήχου, οι κομματάρες των Leftover Bullets μου κόλλησαν για καιρό στο μυαλό.
Είναι τα ωραία ρεφρέν στα When The Light Is On και Helpless, το ομώνυμο με το υπέροχο riffάκι στην εισαγωγή και την καταπληκτική ερμηνεία του Γιάννη Βογιατζή, τα οριακά metal ξεσπάσματα στο John Konnor vs A.I. και Buata Camessa, η ολοκλήρωση που σου προσφέρει στα αυτιά σου το Captain Sad, η ατμόσφαιρα στο Scream Out Loud και το The Wrong Poem που συνολικά συνθέτουν ένα υπέροχο άλμπουμ σύγχρονου rock που θα καλύψει τα γούστα κάθε φίλου της καλής μουσικής. Στα θετικά και οι πολύ ωραίες συνεργασίες με άλλους καλλιτέχνες. Πολύ καλή δουλειά!
Blasteroid – Crypts of Mind
Είδος: Progressive Death Metal
Το 2024 μας επιφύλασσε πολλά εξαιρετικά εγχώρια ντεμπούτα και το Crypts of Mind των Blasteroid είναι ένα εξ αυτών, ερχόμενο εφτά χρόνια μετά το EP Universal Knowledge. Πρόκειται για ένα από τα πιο γεμάτα και πληθωρικά άλμπουμ που άκουσα φέτος και μου πήρε αρκετή ώρα να σκεφτώ πόσο καιρό έχω να ακούσω ξανά ελληνικό συγκρότημα να κινείται σε αυτό το είδος και να είναι τόσο άρτιο από άποψη τεχνικής.
Οι Αθηναίοι μέσα σε μόλις εννιά συνθέσεις γράφουν έναν αρκούντως εντυπωσιακό δίσκο. Τα riffs τους είναι πάρα πολύ γρήγορα και τεχνικά, επηρεασμένα από τη thrash σχολή των Sylosis, αλλά ταυτόχρονα στο μελωδικό και το death στοιχείο δεν πάνε καθόλου πίσω, δίνοντας μας κάποιες πολύ εντυπωσιακές γέφυρες με υπέροχα σόλο.
Οι παραλληλισμοί με τους Vektor και τους Nile είναι εύστοχοι, αλλά οι Blasteroid δείχνουν να δημιουργούν έναν δικό τους χαρακτήρα μέσα από τη μουσική τους. Το παίξιμο τους είναι γρήγορο, στακάτο και με τρελή χημεία, η παραγωγή απόλυτα προσεγμένη και σε κερδίζουν ακόμα και με μικρές λεπτομέρειες όπως το υπέροχο εξώφυλλο και τα γραφικά τους στο Spotify. Τρομερή ποιότητα από όλες τις απόψεις.
Sunlight – Son of the Sun
Είδος: Power Metal
Τους Sunlight τους γνώρισα μέσω κοινού γνωστού μου, όταν κάναμε τα πρώτα βήματα ως anthem.gr και Anthems Radio Show. Μας είχαν δώσει τόσο γραπτή όσο και ραδιοφωνική συνέντευξη και με είχαν κερδίσει με το My Own Truth του 2015, παρ’ ότι δεν ακούω πολύ power. Χάρηκα πολύ που είδα ότι επέστρεψαν δισκογραφικά εννιά χρόνια μετά με ένα πραγματικά πολύ όμορφο άλμπουμ.
Με διαφορετικό πλέον line up, ανανεωμένοι και κυρίως πιο ώριμοι, στο νέο Son of the Sun, οι Sunlight ανεβαίνουν επίπεδο ως σχήμα. Είναι ένα σύνολο υπέροχων μελωδικών συνθέσεων με τις κιθάρες και τα πλήκτρα να τις καθοδηγούν, ενώ και τα ρεφρέν τους είναι πολύ catchy με τον ιδιαίτερα ταλαντούχο τραγουδιστή τους Δημήτρη Γιαννακόπουλο να δίνει σπουδαίες ερμηνείες.
Συνολικά η εικόνα τους και ο ήχος που βγαίνει στον δίσκο ακούγεται πολύ δεμένος με τους Sunlight να έχουν βρει χημεία όλο αυτόν τον καιρό που προετοίμαζαν την επιστροφή τους. Δεν γίνεται να μην ξεχωρίζεις κομματάρες όπως το Forever Lost, το Can’t Let You Go και το Sunrise που κλείνει το δίσκο ως μερικά από τα καλύτερα power metal τραγούδια φέτος. Πολλά μπράβο!
Mallevs – The Hammer
Είδος: Heavy Metal
Ταξιδεύουμε στην Καβάλα για τους Maleevs και το ντεμπούτο τους The Hammer. Το εξώφυλλο και ο τίτλος σε προϊδεάζουν απόλυτα για αυτό που θα ακούσεις. Ατσάλι. Το ατσάλι το σωστό, το ελληνικό, αυτό που όσο και να κράζουμε ως χιλιοπαιγμένο είδος, πάντα θα έρθει ένα συγκρότημα που θα μας χτυπήσει την πόρτα και με ωραίες ιδέες και ενδιαφέρουσες συνθέσεις θα μπει στα καλύτερα της χρονιάς.
Αυτό κατάφεραν προσωπικά οι Mallevs για εμένα. Τα εισαγωγικά Fire and Blade και το φοβερό Barricade of Steel θέτουν αμέσως τον τόνο για όσα θα ακολουθήσουν. Ρετρό ήχος, έντονη μπασάρα που καθοδηγεί ένα ιδιαίτερα ταλαντούχο κιθαριστικό ντουέτο και τρελά φωνητικά φαλτσέτα που πάντα τα γουστάρουμε σε τέτοια άλμπουμ.
Είναι ένα συγκρότημα που δείχνει να αγαπάει τους Priest, τους Manowar, τους Saxon και δε θέλει να φέρει τον ήχο τους στο 2024, παρά να μας ταξιδέψει στα 80s και να μας προσφέρει έναν δίσκο που να μας θυμίζει κλασικό βρετανικό heavy metal τόσο από άποψη συνθέσεων όσο και παραγωγής. Από εμένα τεράστιος σεβασμός, καθώς κομματάρες σαν το Hydra of Lerna και το Astral Plains μπαίνουν εύκολα στις λίστες για ατελείωτο repeat τον επόμενο καιρό.
KIVA – An Elegy of Scars and Past Reflections
Είδος: Sludge Metal/Post-Metal
Στις αρχές του 2024 όταν και έσκασε το ντεμπούτο των KIVA εστίασα αμέσως την προσοχή μου πάνω τους. Παντρεύουν ένα είδος που αγαπώ πολύ, το post-metal με πάρα πολλά sludge στοιχεία, doom περάσματα και μια πινελιά από τον extreme metal ήχο. Μέσα σε σαράντα λεπτά με πέντε αρκετά μεγάλες συνθέσεις, το An Elegy of Scars and Past Reflections μου θυμίζει αρκετά τους πρώιμους Allochiria (μέλος των οποίων αποτελεί ο ντράμερ τους), αλλά με μια πιο πεσιμιστική οριακά black metal διάθεση.
Συνθέσεις που έχουν επιθετικότητα και το απαραίτητο γρέζι, αλλά ταυτόχρονα δεν χάνουν καθόλου σε λυρισμό και μελωδία. Αργές doom riffάρες συναντούν post γέφυρες και δημιουργούν μία αποπνικτική post-apocalyptic ατμόσφαιρα, την οποία ενισχύει η στιχουργική θεματολογία του. Το άλμπουμ δεν έχει καμία κακή στιγμή, δεν κάνει πουθενά κοιλιά, αλλά πραγματικά το From the Ego of Our Ancestors αποτελεί μια από τις καλύτερες κορυφώσεις από όσα άλμπουμ άκουσα φέτος. Δίσκος με τρομακτική ποιότητα.
Full House Brew Crew – Rise of the Underdogs
Είδος: Groove Metal
Ο Βαγγέλης Καρζής βρίσκεται σε μια ιδιαίτερα παραγωγική χρονιά, αφού εκτός του νέου άλμπουμ των Wolfheart, επέστρεψε και με τους Full House Brew Crew για το Rise of the Underdogs και κατά τη γνώμη μου κατάφερε να προσφέρει και την κορυφαία στιγμή του συγκροτήματος μέχρι τώρα. Οι Full House B.C. με αυτό το άλμπουμ καταφέρνουν να γράψουν τον πιο heavy και ταυτόχρονα catchy δίσκο τους.
Έχει τα thrash/heavy riffs, την επιθετικότητα και τον τσαμπουκά των φωνητικών του Καρζή, αλλά ταυτόχρονα φέρνουν στοιχεία που λίγες φορές βλέπουμε στο ελληνικό metal στερέωμα. Λίγο nu metal και Soulfly από εδώ, λίγο southern των Black Label Society και των Anti-Mortem από εκεί, περισσότερη μελωδία στα καλοδουλεμένα ρεφρέν τους και γενικότερα ένας δίσκος που συνδυάζει όλες τις επιρροές τους.
Το Rise of the Underdogs μέσα από κομματάρες όπως το ομώνυμο, το Flaws of Guilt, το Downfall και το When Violence Meets the Art έρχεται να μας δείξει πως πρέπει να παίζεται το μοντέρνο metal και να ηχεί εξίσου καλό και σκληρό τόσο στα αυτιά των μεταλλάδων όσο και των πιο mainstream ακροατών που μπορούν να εξερευνήσουν τις μελωδικότερες στιγμές του.
Yovel – The Great Silence
Είδος: Black Metal
Scroll. Post. Like. Die. Όταν ξεκινάς το άλμπουμ σου με τίτλο-πολιτικό σχολιασμό, αυτομάτως με έχεις κερδίσει ανεξαρτήτως αν γουστάρω γενικότερα τους Yovel ως συγκρότημα. Το The Great Silence είναι ακόμα ένα άλμπουμ που αποδεικνύει, γιατί φτιάχνω τις λίστες μου τον Δεκέμβριο μιας και κυκλοφόρησε στα μέσα του προηγούμενου μήνα.
Στόχος των Yovel δεν είναι μόνο να γράψουν καλή μουσική, αλλά μέσα από τον κοινωνικοπολιτικό τους στίχο να δώσουν στους ακροατές τους ένα σύνθημα αντίστασης και αφύπνισης καυτηριάζοντας τον σύγχρονο ευρωπαϊκό τρόπο ζωής, την αποχαύνωση των social media και την κοινωνική απάθεια. Αν και πατάει πάνω σε black metal riffs με έντονα λυρικά στοιχεία, το The Great Silence έχει τεράστια μουσική ποικιλία με ακουστικές στιγμές και μελωδίες κάνουν την εμφάνισή τους.
Η πιο ανατριχιαστική και πολύπλευρη σύνθεση τους είναι το 13λεπτο Better Days Will Come που κλείνει το δίσκο. Μοιάζει σαν να θέλει να τραβήξει από τον πεσιμισμό που κατακλύζει το άλμπουμ ως εκείνη την ώρα προσθέτοντας μερικές αχτίδες φωτός στην εισαγωγή προτού σε παρασύρει ξανά στο δυστοπικό περιβάλλον της σύγχρονης αστικής ζωής προς το τέλος. Ωστόσο το κλείσιμο που οι Yovel επαναλαμβάνουν συνεχώς ότι με οποιοδήποτε μέσο, θα έρθουν καλύτερες μέρες πραγματικά με έκανε να ανατριχιάσω. Επικό τέλος σε ένα τρομερό άλμπουμ.
Temor – My Sorrow’s Rage
Είδος: Melodic Death Metal
Το 2024 μας επεφύλασσε σπουδαία ντεμπούτα, αλλά το My Sorrow’s Rage των Temor κέρδισε εύκολα μια θέση ανάμεσα στα αγαπημένα μου. Πρόκειται για ένα συγκρότημα μοναδικό υπό μία έννοια μιας και χρησιμοποιεί στη μουσική του ένα εξαιρετικό σπάνιο όργανο με ιδιαίτερο ήχο, το Halldorophone. Για περισσότερες λεπτομέρειες για το όργανο αυτό, σας παραπέμπω στη συνέντευξή τους στο Rock Gems.
Από εκεί και πέρα, όλα τους τα μέλη είναι εγνωσμένης αξίας από παλαιότερα σχήματα όπως οι Descending, οι Primal Fear και οι Nightrage και αυτή η σύμπραξη φαίνεται πάρα πολύ ενδιαφέρουσα τόσο στα χαρτιά όσο και στην πράξη. Το My Sorrow’s Rage είναι η επιτομή του σύγχρονου melodic death με black φωνητικά, γρήγορα και ατμοσφαιρικά riffs, μια διάχυτη επιθετικότητα και το Halldorophone να προσθέτει symphonic πινελιές και μελωδίες που κάνουν το όλο περιβάλλον ακόμα πιο horror.
To My Sorrow’s Rage δεν είναι απλώς ένα εξαιρετικό άλμπουμ που αποτελεί και εισιτήριο για το συγκρότημα στο να παίξει support δίπλα σε ένα τεράστιο όνομα όπως οι In Flames. Είναι μια πολύ μεστή δουλειά από ταλαντούχους μουσικούς που πειραματίζονται διαρκώς με αποτέλεσμα ένα άκρως καλοδουλεμένο σύνολο συνθέσεων.
Cult of Orpist – Attack of the Zombie Cans
Είδος: Thrash Metal
Το πόσο μου αρέσουν τέτοιες thrashίλες εν έτει 2024 ούτε που το φαντάζεστε. Μαζί με τους Violent Definition που θα αναλύσουμε στο επόμενο μέρος του αφιερώματος, αποτέλεσαν τα δύο άλμπουμ ελληνικού underground thrash που έλιωσα περισσότερο. Ας ξεκινήσουμε όμως για τα βασικά με τους Cult of Orpist. Η θεματική του άλμπουμ όπως σου δείχνει το εξώφυλλο αφορά ζόμπι. Με κέρδισε από εκεί και μόνο.
Το γεγονός όμως ότι το άλμπουμ ξεκινάει με το The Lurking Invasion σε μια horror symphonic μονόλεπτη εισαγωγή και απευθείας μπαίνει η riffάρα του Attack of the Zombie Cans που θα μπορούσε χαλαρά να είναι σε άλμπουμ των Cannibal Corpse με έκανε να το λατρέψω απευθείας. Από εκεί και πέρα οι Λαμιώτες είναι ξεκάθαρα επηρεασμένοι από τη σχολή του τευτονικού thrash, ιδιαίτερα τους Sodom και τους Kreator, αλλά ενσωματώνουν και το death metal στη μουσική τους.
Ουσιαστικά έχουν πετύχει απόλυτα τη συνταγή που χρειάζεσαι για να γράψεις έναν δίσκο για κοπάνημα και ατελείωτο moshing στα live: Πολύ γρήγορες κιθάρες, τα ντραμς και το μπάσο να βαράνε ανελέητα, τα φωνητικά σκληρά, το μακελειό με τα ζόμπια να κυριαρχεί στιχουργικά και φυσικά άφθονο αλκοόλ. Από εμένα εύγε.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω ξανά όσους μουσικούς διάβασαν το πρώτο μέρος του αφιερώματος και μου έστειλαν τα καλά τους λόγια. Δώστε αγάπη σε ελληνικά συγκροτήματα γιατί έχουμε εξαιρετική παραγωγή, ακούστε και στηρίξτε τη σκηνή μας. Τα λέμε σε λίγες μέρες με το τρίτο και τελευταίο μέρος του αφιερώματος!
