Ήμουν σε σκέψεις αν ήθελα να γράψω άρθρο αναδρομής για τις ταινίες του 2022. Ο βασικός λόγος ήταν γιατί είχα την αίσθηση ότι δεν είχα δει όσες θα ήθελα. Φέτος, προτίμησα να κινηθώ πιο safe και να ξαναδώ αρκετές ταινίες που αγαπώ πολύ και είχα καιρό να πιάσω. Όμως, καθώς μετρούσα πόσες ήταν οι φετινές ταινίες που είδα, διαπίστωσα ότι ήταν πολλές ώστε να γλιτώσετε την λογοδιάρροιά μου. Γι’αυτό, πάμε να ξεκινήσουμε το πρώτο μέρος για ταινίες του 2022!
Οι ταινίες δράσης που είδα μέσα στο 2022 ήταν ακραία διασκεδαστικές
Θα ήθελα να αναφερθώ πρώτα σε μια ταινία που νομίζω ότι αδικείται αρκετά. Ίσως λόγω του ότι είναι στο Netflix, ίσως γιατί περίμενε ο κόσμος κάτι πιο σοβαρό, το Gray Man πάντως ήταν μια άκρως διασκεδαστική ταινία. Ο πράκτορας της CIA, “Sierra Six”, τον οποίο υποδύεται ο υπερτέλειος Ryan Gosling, έχει μόλις μάθει μερικά σκοτεινά μυστικά για τους ανωτέρους του. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο καλείται να βρει τρόπο να σωθεί από τον μισθοφόρο που τον κυνηγά, δηλαδή τον Chris Evans. Ασταμάτητη δράση, το ένα κουλό σκηνικό μετά το άλλο, τρομερά ευχάριστη popcorn ταινία, απολαυστικός ο Evans στον ρόλο του κακού έχοντας τρομερή χημεία με τον Gosling. Άσε που από το πουθενά, έσκασε και μια Ana de Armas. Καταλαβαίνεις τώρα. Δεν ξεκολλάς όταν είναι στην οθόνη.
Ξεκινώντας να δω το Bullet Train, είχα μεγαλύτερες προσδοκίες για να είμαι ειλικρινής. Κυρίως γιατί περνάω καλά με τις ταινίες του David Leitch. Δεν θα πω ότι δεν το κατάφερε και τώρα. Ειδικά προς το τέλος. Αλλά άργησε αρκετά να καταφέρει να με κάνει να αφεθώ στην τρέλα που προσπαθούσε να μας πουλήσει. Ειδικά η σκηνή με το μπουκάλι, όσοι έχουν δει την ταινία θα καταλάβουν τι εννοώ, μπαίνει στην ταινία γιατί ξεκάθαρα προσπαθεί να μας πείσει ο Leitch ότι μπορεί να ξεφύγει ακόμα περισσότερο. Μην ξεχνάμε ότι έκανε κι ένα Deadpool.
Τώρα πάμε στην ταινία που πρέπει να δείτε οπωσδήποτε. RRR! Δεκαετία του 1920. Αποικιοκρατούμενη Ινδία. Alluri Sitarama Raju και Komaram Bheem, δύο υπαρκτοί επαναστάτες στην ινδική ιστορία και το απόλυτο bromance εντός της ταινίας. Οι σκηνές δράσης που προσφέρει ο S. S. Rajamouli είναι από άλλον πλανήτη. Οπότε αν έχετε Netflix και έχετε 3 ώρες διαθέσιμες, τρέξτε! Δεν θα καταλάβετε την διάρκεια της, θα περάσετε υπέροχα και θα πάρετε μια μικρή (που λέει ο λόγος) γεύση τι κάνει τα τελευταία χρόνια το Tollywood. Όχι δεν είναι τυπογραφικό. Μόλις μάθατε ότι στην Ινδία δεν υπάρχει μόνο το Bollywood!
Θα κλείσουμε αυτή την ενότητα με το Prey. Η επιστροφή του Predator franchise μέσω του Hulu. Ο Dan Trachtenberg καταφέρνει να είναι ένας από τους νέους δημιουργούς της βιομηχανίας, που πάντα έχω περιέργεια να δω το έργο του. Μετά τα short films για το Portal και το Warframe, τον πιλότο του The Boys και το Playtest στο Black Mirror, το 10 Cloverfield Lane, έρχεται στο Prey να προσφέρει μια φρέσκια ματιά. Να γυρίσει χρόνια πίσω την ιστορία και μέσω της φυλής των Comanche να γνωρίσουμε και να μάθουμε πως λειτουργεί ένας από τους πρώτους Predator.
Οι υπερηρωικές ταινίες φέτος είχαν το ενδιαφέρον τους
Όταν μετά από χρόνια θα σκεφτόμαστε ταινίες του 2022, δεν πιστεύω ότι πλην εξαιρέσεων, θα θυμόμαστε πολλές από αυτές που είχαν υπερήρωες μέσα. Είχε τα σκαμπανεβάσματά του το είδος. Μία από τις καλές περιπτώσεις την έχουμε αναλύσει ήδη στο site. Αναφέρομαι στο Black Panther: Wakanda Forever. Αντίστοιχα, μιλήσαμε και για το Black Adam. Τώρα θα πιάσουμε τις υπόλοιπες.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. It’s Morbin Time! Ναι ναι, φέτος είχαμε το Morbius. Όχι δεν το είδα, αλλά δεν θα μπορούσα να μην το αναφέρω. Είναι η ταινία για την οποία το ίντερνετ μίλησε περισσότερο. Μάλιστα, από το τρολάρισμα επικών διαστάσεων που έπεσε, ενώ πάτωσε στην κυκλοφορία του, κάπως η Sony πείστηκε ότι το κοινό το ζητά ώστε να το ξανακυκλοφορήσει, με αποτέλεσμα να ξαναπατώσει. Ιστορική πρωτιά για ταινία. Δεν έχω σκοπό να το δω κι αυτό θα πρότεινα σε όλους.
Μία ευχάριστη έκπληξη για μένα ήταν το DC League of Super-Pets. Ναι δεν εφηύρε τον τροχό, ούτε ξεπέρασε ορισμένα κλισέ. Αλλά ήταν αυτό που υποσχέθηκε από τα trailers και πρόσφερε 105 ευχάριστα λεπτά. Άλλωστε, ποιος θα δει χαριτωμένα κατοικίδια και θα πει εύκολα όχι; Λίγο ο Rock ως Krypto με ξένισε στην αρχή, αλλά οκ το συνηθίζεις.
Τώρα για την περίπτωση της Marvel και του MCU, κάθε ταινία που κυκλοφόρησε είχε τα θέματα της. Για παράδειγμα, το πρώτο χρονικά Doctor Strange in the Multiverse of Madness στην θεωρία θα έπρεπε να αποτύχει. Όμως, είχαμε Sam Raimi στο τιμόνι και κουβάλησε όσο μπορούσε. Φοβερή Elizabeth Olsen ως Wanda. Ήταν το highlight της ταινίας. Από την άλλη, για το Thor: Love and Thunder, μπορώ να πω με σιγουριά ότι πρέπει να πάρουν τον Thor από τον Waititi. Δεν πάει άλλο. Κι είναι κρίμα, γιατί ο Chris Hermworth (ο καλός στο σύμπαν των Chris) είναι ο απόλυτος Thor. Το πρώτο μισό έφτασε να γίνει μια δυσάρεστη εμπειρία κι ευτυχώς ήρθε το δεύτερο μισό που είναι πολύ ανώτερο και σώζει την ταινία. Φυσικά, τρομερός κακός ο Christian Bale. Αλλά τι να το κάνεις, όταν ο χρόνος που έχει στην οθόνη είναι ελάχιστος.
Εκτός Black Panther, μια εμπειρία που πρέπει να βιώσουν όλοι είναι το Werewolf by Night. Ο Michael Giacchino, στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα, ξέρει πολύ καλά τι θέλει να πει. Σκηνοθεσία, μουσική, art direction δείχνουν ότι έγινε πολύ δουλειά στην λεπτομέρεια. Είναι πραγματικά κρίμα, που δεν έγινε κανονική ταινία και περιορίστηκε σε ένα TV Special. Η περίπτωση των λυκανθρώπων στο σινεμά είναι αρκετά περίεργη. Υπάρχουν καλές περιπτώσεις, αλλά συνήθως μπλέκουν και στοιχεία κωμωδίας μέσα. Εδώ ήταν όσο χρειαζόταν αυτό το στοιχείο. Ο Gael García Bernal τιμιότατος σαν Jack Russell, ενώ η Laura Donnelly ήταν καταπληκτική ως Elsa Bloodstone. Πρώτη εμφάνιση για την Elsa σε κάτι πέρα από video games. Δεν ξέρω αν υπάρχουν πιθανότητες να πάμε σε μια ιστορία σχετική με Midnight Suns, αλλά πολύ θα το ήθελα.
Φτάνοντας στο τέλος του 1ου μέρους…
… για όσους απορούν που είναι ο Batman του Matt Reeves, να κάνουν λίγο υπομονή. Μέχρι τότε, υπάρχει κι άλλο κείμενο στο site.
Θα φύγουμε με μια υπενθύμιση. Μέσα στην χρονιά κυκλοφόρησε μια ταινία, που έχουμε ξεχάσει λίγο την ύπαρξή της. Το Rise. Η βιογραφία του Γιάννη Αντετοκούνμπο και της οικογένειάς του.
Θα πιστεύετε ότι ανάμεσα στις προηγούμενες ταινίες δεν ταιριάζει. Αλλά, ο Γιάννης δεν είναι λίγο ο Superman της δικής μας πραγματικότητας; Με αυτό το σκεπτικό έμεινε στο τέλος αυτού του άρθρου. Μια ταινία που δεν την θεωρώ από τις καλύτερες που είδα στην χρονιά, αλλά σε όσους αρέσουν τα κλισέ sports drama, μαθαίνοντας ταυτόχρονα λίγα πράγματα για την ζωή ενός αθλητή, αξίζει να του ρίξετε μια ματιά.
Στο 2ο μέρος για τις ταινίες του 2022, το οποίο σιγοψήνεται, θα έχουμε μεγαλύτερη ποικιλία. Θα αγγίξουμε περισσότερο τον τρόμο (τον οποίο έπιασε και η Marvel φέτος με Doctor Strange και Werewolf by Night), λίγο παραπάνω το animated σκέλος της βιομηχανίας, μια πινελιά από κωμωδίες κι άλλα ενδιαφέροντα. Stay Tuned!
