Και κάπως έτσι κλείνουμε και επίσημα τα reviews του 2023. Ένα από τα πιο μεγάλα και πλήρη αφιερώματα που έχω κάνει μέχρι σήμερα στο anthem.gr τελειώνει με το τρίτο και τελευταίο μέρος των αγαπημένων μου δίσκων για το 2023. Πάμε λοιπόν να δούμε την τελευταία φουρνιά των ακουσμάτων που λάτρεψα και σας προτείνω. Ευελπιστώ και το 2024 να είναι εξίσου πλήρες!
Το πρώτο μέρος των αγαπημένων άλμπουμ από ξένους καλλιτέχνες θα το βρείτε εδώ και το δεύτερο εδώ.
Για τους Έλληνες καλλιτέχνες θα τα βρείτε εδώ: Μέρος 1, Μέρος 2, Μέρος 3.
Οι δικές σας επιλογές βρίσκονται εδώ.
1. Sleep Token – Take Me Back to Eden
Τους βλέπεις εμφανισιακά και τους κάνεις χαλαρά για black metal σχήμα. Και ύστερα βάζεις να τους ακούσεις και ασχέτως αν δεν έχει πολλή σχέση με αυτό που φανταζόσουν, μένεις άφωνος. Το Take Me Back to Eden είναι ένα πραγματικά μεγάλο άλμπουμ τόσο σε διάρκεια όσο και σε σημασία για τη σκηνή. Οι Sleep Token στους προηγούμενους δίσκους έπαιζαν πολύ ανάμεσα στο alternative, το progressive και το post.
Εδώ όμως όχι απλά θολώνουν τα νερά, αλλά συνεχίζουν και εξελίσσονται πάρα πολύ. Το άλμπουμ είναι σκληρό μεν, με τρομερά riffs που φέρνουν σε progressive metal, αλλά όσο προχωράνε τα τραγούδια βλέπεις ότι έχουν μπει πολλά ηλεκτρονικά και οριακά pop στοιχεία, τα οποία προσαρμόζονται τέλεια στις απίστευτες φωνητικές γραμμές του Vessel. Σίγουρα μια από τις πιο εντυπωσιακές κυκλοφορίες φέτος. Μακάρι να τους δούμε στα μέρη μας.
2. Green Lung – This Heathen Land
Όταν για ένα άλμπουμ βλέπεις παντού διθυραμβικές κριτικές, ακόμα και να μην ξέρεις το συγκρότημα, επιλέγεις να το τιμήσεις. Αυτό έπραξα κι εγώ με τους Green Lung βάζοντας να ακούσω το This Heathen Land και το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό. Η μουσική τους είναι ιδιαίτερα περίεργη, αφού μυρίζει μεν ρετρίλα, αλλά έχει πολλές επιρροές από πιο σύγχρονο stoner και doom.
Το This Heathen Land παρουσιάζει μια εξαιρετική ποικιλομορφία ως άλμπουμ έχοντας από τη μία συνθέσεις περίπου 5-6 λεπτών με ωραίες κιθάρες και synths όπως το The Forest Church και από την άλλη έχουν και μερικά χιτάκια όπως το Maxine που μου θύμισε πάρα πολύ τους Ghost. Ρέει ολόκληρος σαν νεράκι και σε γεμίζει κομματάρες, οπότε δε μπορούσε να λείπει από τα καλύτερα της χρονιάς.
3. In Flames – Foregone
Είναι μια απορία μου το πως οι In Flames έχουν καταφέρει εν έτει 2023 και συνεχίζουν και βγάζουν καλά άλμπουμ. Βασικά θα κάνω μια διόρθωση. Είναι απορία μου που επιστρέφουν με κάτι τόσο καλό. Οι ίδιοι έμοιαζαν να μη μπορούν να συνέλθουν από την αποχώρηση του Jesper Strömblad το 2010, αν και πρέπει να πω ότι το Sounds of a Playground Fading το έχω τιμήσει δεόντως.
Ίσως η μόνιμη προσθήκη του παικταρά Chris Broderick στις κιθάρες να έπαιξε ρόλο και όπως στο Endgame με τους Megadeth, έτσι και στο Foregone φέρνει φρέσκο αέρα και ιδέες. Οι Σουηδοί ωστόσο πετυχαίνουν μετά από πολύ καιρό ένα εξαιρετικό μείγμα έχοντας επιθετικά τραγούδια που θυμίζουν το παρελθόν τους, αλλά και πιο εμπορικές και σύγχρονες συνθέσεις. Ακούγοντας το γρέζι του Anders στο State of Slow Decay και νομίζεις ότι βρίσκεσαι πάλι σε ένδοξες εποχές. Πιστεύω ότι με τον Broderick έχουν πολλά ακόμα να μας δώσουν.
4. Militarie Gun – Life Under The Gun
Το έβλεπα σε διάφορες λίστες με τοπ δίσκους φέτος, οπότε το αποθηκεύω και βάζω να ακούσω το Do It Faster. Κατευθείαν με κέρδισε. Εμπνευσμένο punk που θα μπορούσε χαλαρά να είναι soundtrack σε 00s ταινία με high school drama. Έτσι κυλάει και όλο το Life Under The Gun, το οποίο είναι πραγματικά φανταστικό άλμπουμ.
Με συνθέσεις που κυμαίνονται γύρω στα δύο λεπτά, η παρέα από το Λος Άντζελες καταφέρνει να σερβίρει ένα ντεμπούτο που ξεχωρίζει στο είδος του. Κινείται μεταξύ του melodic hardcore και του alternative rock και αν και διαρκεί μόλις εικοσιεπτά λεπτά κρύβει πολύ ωραίες ιδέες. Άλλοτε σε ταξιδεύει στα 00s και άλλοτε σου δείχνει το πως εξελίσσεται η σύγχρονη punk και hardcore σκηνή. Είμαι πολύ έτοιμος να δω το επόμενο τους βήμα.
5. Mars Red Sky – Dawn of the Dusk
Αν μπορούσα να πω ποια συγκροτήματα χαρακτηρίζουν περισσότερο το Anthems Radio Show, την εκπομπή μας στο Radioalchemy θα έλεγα τους Soviet Soviet και τους Mars Red Sky. Οι Γάλλοι στονεράδες είναι ένα συγκρότημα που έχει ένα μικρό κοινό που τους ακολουθεί και στη χώρα μας, αν και δεν ξέρω πόσοι πήραν χαμπάρι ότι τέσσερα χρόνια μετά το τελευταίο τους άλμπουμ επέστρεψαν με νέο δίσκο.
Το Dawn of the Dusk θα έλεγα πως είναι μια back to the roots προσέγγιση στη μουσική τους θυμίζοντας λίγο το ντεμπούτο τους. Οι ψυχεδελικοί δρόμοι και οι πειραματισμοί του Stranded in Arcadia και του Apex III κάνουν ένα βήμα πίσω και πιο μπροστά βγαίνει η stoner και η desert πλευρά τους. Θυμήθηκα γιατί τους αγαπώ τόσο πολύ με αυτό το δίσκο. Έχει μέσα τραγούδια σκληρά, τραγούδια μελωδικά, τραγούδια συγκινητικά, πρόκειται απλά για ένα ακόμα διαμαντάκι στη δισκογραφία τους.
6. Phoxjaw – Notverynicecream
Για μένα όταν μιλάμε για τους Phoxjaw, μιλάμε για ένα από τα καλύτερα ανερχόμενα συγκροτήματα αυτή τη στιγμή. Με το Royal Swan πριν από τρία χρόνια, η μπάντα από το Bristol έδειξε ότι αυτό το πάρα πολύ περίεργο μείγμα alternative rock, indie και core μπορεί να το ισορροπήσει και να το κάνει να ακούγεται εξαιρετικά ποιοτικό. Με περισσότερη εμπειρία λοιπόν, επέστρεψαν το 2023 με το Notverynicecream.
Είμαι σε δίλημμα αν μου αρέσει περισσότερο αυτό ή το Royal Swan (κλίνω ελαφρά ακόμα προς το δεύτερο), αλλά πρόκειται για έναν πολύ άξιο διάδοχο. Σε αυτό το άλμπουμ βλέπουμε περισσότερο τη σκληρή τους πλευρά, αλλά εκτός από περισσότερο screaming έχουμε περισσότερους πειραματισμούς και ανά σημεία τρομερή ψυχεδέλεια. Οι τύποι έχουν έρθει και έχουν εδραιωθεί για τα καλά. Ακούστε τους για να νιώσετε και εσείς καλά ότι τους ξέρατε πριν τους μάθουν όλοι.
Bonus: Mutoid Man – Mutants
Δεν είμαι πολύ υπέρ των supergroups και ελάχιστα παραδείγματα δίσκων μου έρχονται στο μυαλό ως κάτι το εξαιρετικό, ωστόσο οι Mutoid Man με μέλη των Cave In και των Converge με έχουν κερδίσει πάρα πολύ από το War Moans του 2017 που ήταν ένας πολύ σπιντάτος και ανεβαστικός δίσκος. Έξι χρόνια μετά με την επιστροφή τους με το Mutants, το συγκρότημα φαίνεται ότι συνεχίζει να βρίσκεται σε εξαιρετική φόρμα.
Από καταιγιστικά και γρήγορα κομμάτια όπως το Call of the Void μέχρι πιο mid tempo ή και ψυχεδελικές στιγμές, το Mutants είναι μία πολυσυλλεκτική δισκάρα που θα ικανοποιήσει κάθε ακροατή είτε στο κομμάτι του πιο hard rock ήχου είτε του metalcore/hardore χώρου. Μπορεί να είναι side project αλλά δεν παύει να είναι ένα εξωφρενικά καλό side project.
Bonus 2: Lucifuge – Monoliths of Wrath
Είμαι τεράστιος φαν της γερμανικής σχολής του thrash, κυρίως γιατί τη θεωρώ εξαιρετικά ποικιλόμορφη με κάθε εκπρόσωπό της να μπολιάζει τον ήχο του με στοιχεία από άλλα είδη μουσικής. Οι Lucifuge είναι ένα συγκρότημα από τη Βρέμη που ακολουθεί τη συνταγή των Sodom, δηλαδή τη μίξη black metal με thrash έχοντας μάλιστα ξεκινήσει ως black metal σχήμα.
Το Monoliths of Wrath που βγήκε φέτος είναι ένα άλμπουμ που ενδείκνυται για κοπάνημα με σκληρά φωνητικά και πολύ γρήγορα riffs και το οποίο θα σας κρατήσει τέλεια συντροφιά αν είστε σε φάση που χρειάζεται να ακούσετε κάτι πολύ έντονο και σκοτεινό.
Αυτό ήταν το τελευταίο μέρος του αφιερώματος λοιπόν. Σας ευχαριστώ πολύ για τις προτάσεις σας και ευχαριστώ όσους ακούσατε τις δικές μου και μου στείλατε μηνύματα!
